2014-02-13
Als er één band is die zich de grootvader van de draaideurformaties mag noemen, dan is dat wel Black Flag. Dit gaat zelfs zo ver dat er genoeg oud-leden bij elkaar te rapen zijn, om zodoende verschillende incarnaties van deze legendarische hardcorepunkband op het toneel te zetten. Zo stond de oorspronkelijke zanger Keith Morris, met gitarist Chuck Dukowski en drummer Bill Stevenson afgelopen jaar als het afgekorte Flag op Groezrock. De volle bandnaam mocht niet gebruikt worden, omdat deze nog tot oorspronkelijke gitarist Greg Ginn toebehoorde. Nam niet weg dat ze er alsnog één uur lang alleen maar Black Flag-klassiekers doorheen knalde. Keith Morris bewees wederom in goede conditie te zijn, zoals hij ook liet blijken met zijn project OFF! Greg Ginn daarentegen vertoont behoorlijk wat slijtage met ‘tweede-zanger-in-lijn’ Ron Reyes en de zevende nieuwe drummer Gregory Moore. Onlangs bracht Greg Ginn met deze kornuiten een nieuw album genaamd What The … uit. Een plaat die de legendarische naam enkel bevuilt. Het enige recht dat Greg Ginn heeft om er die legendarische naam aan te koppelen is de toevoeging van zanger Ron Reyes, die ooit in 1979 en 1980 heeft meegezongen. Verder heeft dit namelijk niets te maken met het werk dat tot 1985 is uitgebracht. Verder heeft hij dus enkel te stellen met een nieuwe drummer, want ook de baspartijen neemt hij voor eigen rekening onder het pseudoniem van Dale Nixon. Sterker nog, na de release van What The … heeft Ron Reyes de band verlaten en neemt wederom een volslagen nieuwe zanger, genaamd Mike Vallely het stokje over. De enige juiste motivatie die te vinden is voor de voortzetting van deze bandnaam door Greg Ginn is de persoonlijke vete met Keith Morris omtrent het gebruik hiervan. Hij wil hier niet aan toegeven en als blijk hiervan poept hij dus What The … uit. Een toepasselijke titel, want het is moeilijk te bevatten wat hier nu werkelijk gebeurt.
Dit heeft namelijk niks meer met muziek of wat dan ook te maken en zelfs menig beginnend bandje zou zich er voor schamen om dit uit te brengen. Het gitaarwerk van Ginn werkt ontzettend op de zenuwen, omdat het enerzijds overheerst met zijn hoge toon en anderzijds nogal in herhaling valt. Ron Reyes maakt het met zijn stembanden alleen nog maar erger, want in ruim dertig jaar is die er flink op achteruit gegaan. Slecht verstaanbaar en vals met songteksten die nogal standaard zijn binnen dit genre. Het mist zelfs die rauwe, opgefokte energie van die ram in je gezicht die punk zo vermakelijk maakt. Gelukkig duren de nummers zelfs gemiddeld maar twee minuten, maar jammer genoeg vullen ze daarmee met een aantal van 22 wel ruim drie kwartier van de klok. Er is geen enkele sterke track te bespeuren op deze nerveuze verzameling, die met recht het slechtste album van 2013 genoemd mag worden.
.jpg)
Sean Taylor - Chase The Night Sean Taylor is een singer-songwriter uit het Verenigd Koninkrijk. Hij heeft...
.jpg)
NOFX - Stoke Extinguisher Als er een punkband is die geen introductie meer behoeft, dan is dat wel...