2014-02-03
Sand is een nieuw soloproject van Sam Healy, die onder andere bekend is van de Schotse progressive rock band North Atlantic Oscillation. Na twee albums met die band vond hij het tijd om in z’n eentje aan de slag te gaan. Hij wilde niet gebonden zijn aan deadlines en hij wilde een plaat maken zonder invloed van buitenaf. Het resultaat is een selftitled album, waarop je alle uithoeken van het muzikale-creatieve brein van Healy te horen krijgt. Ingetogen delen met melodieuze zangpartijen en minimale muzikale begeleiding, worden afgewisseld met elektronische soundscapes en stevige rock. Daar waar Sand het ene moment modern klinkt, druipt de eighties sound er even later vanaf. Healy wisselt niet alleen tussen de nummers van sound, maar als het even kan laat hij al breed palet van zijn muzikale voorkeur horen binnen één en hetzelfde nummer.De plaat opent met het nummer ‘Life Is Too Easy’, dat in ruim vijf minuten wordt opgebouwd van een ingetogen elektronische track met catchy elementen tot een stevige track met rock invloeden. Op deze basis wordt verder gebouwd in de nummers ‘Clay’, dat na drie minuten ontaardt in bombastische filmmuziek, en het meeslepende ‘Destroyer’, waarin meerstemmige (hoge) zangpartijen aan popmuziek van weleer doet denken. Stuk voor stuk mooie afwisselende composities, die je aandacht weten vast te houden. Opvallend is dat in al deze nummers, en naar later blijkt ook op de rest van de plaat, de stem van Healy bewerkt is of lijkt te zijn. Dit past bij de ontzettend gelikte productie en de, het best als futuristisch te omschrijven, sound van de plaat. De keerzijde is dat, anders dan Healy volgens het persbericht beoogt, de plaat een meer onpersoonlijke feel krijgt.
Na de sterke opening van de plaat slaat de verveling dan ook toe. Healy valt in herhaling qua sound en op zijn stem, hoe mooi, meeslepend en/of kwetsbaar deze soms ook klinkt, raak je wel uitgeluisterd. De aangename instrumentale break ‘On A Spent Sea’ wordt voorafgegaan door het zwakke ‘Meanwhile’ en het weinig bijzondere en uiteindelijk ronduit storende ‘Astray’. Dat laatste nummer heeft een hele irritante break, waarna Healy er misplaatst met korte rockfragmenten onbenullig inbeukt. Op het vervolg van de plaat wordt het niveau van de eerste drie nummers ook niet meer bereikt.
Geconcludeerd moet worden dat Healy niet van de mogelijkheid gebruik heeft gemaakt om eens helemaal iets anders te doen, dan dat hij doet met North Atlantic Osicllation. Dit selftitled solo debuut had ook als derde plaat van zijn band uitgebracht kunnen worden. Healy zal moeten constateren dat hij als zanger en liedjesschrijver toch een groot stempel drukt op de platen van North Atlantic Oscillation. Zijn plaat zal liefhebbers van zijn sound mogelijk bekoren, maar is eigenlijk te eentonig en te afwisselend tegelijk.
.jpg)
Son of Dave - Blues At The Grand Son Of Dave is een graag geziene gast met zijn one-man-band. De...
.jpg)
Hugh Coltman - Zero Killed De naam Hugh Coltman zal bij veel muziekliefhebbers geen belletje doen gaan...