2013-12-11
En toen was er eind 2013 ineens Taymir; een nieuwe Nederlandse band die klinkt alsof ze een Britse band uit de jaren zestig is. Binnen no-time werd 'Aaaaah' een radiohit op 3fm (dankzij Giel Beelen). Al snel hierna werd debuutalbum Phosphene aangekondigd. Ze ambieerden een plaat te maken in de beat-traditie van de sixties, vermengd met de stoere klanken van hedendaagse Britse acts, zoals Arctic Monkeys. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: daar is de band met vlag en wimpel in geslaagd.De eerste single opent de plaat op sterke wijze. Het nummer is simpel, maar erg doeltreffend in zijn eenvoud. Dat geldt ook voor de overige twaalf songs; slechts sporadisch komt een track boven de drie minuten uit en de band kiest nergens voor de moeilijke weg qua songmateriaal. Dit zorgt voor een zeer consistente plaat met geen enkele misser, die je herhaaldelijk van begin tot eind zal draaien. Een weinig verrassende plaat weliswaar, maar dat mag de pret niet drukken.
De band klinkt als een hybride van The Beatles en Supergrass, met vleugjes Franz Ferdinand (zeer evident in 'She Goat') en eerdergenoemde Arctic Monkeys. Een duidelijk eigen geluid heeft de band dus nog niet, maar dat is niet erg als je als debuut al zo'n evenwichtig en gewoon lékker album uit weet te brengen. Liedjes als 'Afternoon' (wát een refrein!) en 'Melanie' zijn gewoon te goed om onopgemerkt te blijven.
De jonge band heeft alles in zich om een grote naam binnen het Nederlandse popcircuit te worden. De liedjes kloppen, de juiste uitstraling is er en ze brengen met Phosphene een plaat uit om trots op te zijn. Het zal me dan ook niets verbazen als Taymir in 2014 op menig Nederlands popfestival te vinden zou zijn.
.jpg)
Motörhead - AftershockHet duurde wat langer dan gebruikelijk, maar er ligt weer een album van...
.jpg)
Miss Molly & Me - Travelers Het debuutalbum van het muzikale duo Miss Molly & Me heeft het duo geen...