2013-12-02
Als de hitlijsten gedomineerd worden door overgeproduceerde, glad gepolijste songs komt er vroeg of laat een tegengeluid. Ontstond garagerock in Amerika in de jaren zestig als antwoord op bands als The Beatles, zo was de Britse punk eind jaren zeventig het rauwe antwoord op de ambitieuze rock van dat decennium. Al is het vandaag de dag mogelijk om de meest tegengestelde genres naast elkaar te laten bestaan, het blijft een spel van actie en reactie. Waar de hitlijsten nu worden gedomineerd door dik geproduceerde pophits van idooltjes als Katy Perry en Miley Cyrus waarbij de gitaar steeds verder op de achtergrond raakt, zo weten artiesten als Jake Bugg zich met hun rammelende rock nog steeds bij het grote publiek in de kijker te spelen.Natuurlijk gaat het er in ons kikkerlandje niet anders aan toe. Bands als The Deaf, Taymir en The Kik grijpen terug naar muziek uit de jaren zestig en zeventig en kunnen rekenen op enthousiaste reacties. De Veluwse band De Sp Aties past ook in dat rijtje. Ze verzorgde in 2013 tijdens een groot deel van de tournee van The Kik het voorprogramma. Tevens werd de band uitgekozen voor de Popronde 2013 en 3Voor12 betitelde De Sp Aties als Hollandse Nieuwe. Reden genoeg om met een debuutplaat op de proppen te komen.
Debuutplaat De Sp Aties werd in één dag opgenomen. Als je weet dat de band zijn mosterd haalt bij de Nederbiet en sixties punk, dan kun je wel inschatten hoe het album klinkt. Geen onnodige poespas, rammelend en rauw, eenvoudige teksten, kortom alles wat je denkt bij garagebands uit de jaren zestig. Dat we te maken hebben met een gevalletje niet lullen maar poetsen blijkt ook wel uit het feit dat de luisteraar in 25 minuten tijd 13 nummers krijgt te verwerken.
Helaas weet de band in die 25 minuten maar mondjesmaat te overtuigen. Tekstueel is het allemaal wat te makkelijk en soms zelfs bijna irritant. Dit komt voornamelijk door het te vaak herhalen van teksten. Een refrein als “Alles is alles, en niks is niks” uit ‘Alles Is Niks’ of “`T kan me niet schelen, `t kan me niet schelen” uit, hoe kan het ook anders, ‘Kan Me Niet Schelen’ laat weinig aan de verbeelding over.
Ook muzikaal gezien is het vaak net iets teveel van hetzelfde. Kleine afwijkingen vallen echter goed op en die zorgen dan ook voor aangename momenten. Zo valt de mondharmonica in ‘Groeien Als Een Boom’ in de smaak, net als de gitaarsolo in ‘Alles Is Niks’. Het is dan ook jammer dat dit soort afwisseling niet iets vaker te horen is. Nu zijn het alleen het aanstekelijke ‘Zeven Dagen In De Week’ en het swingende ‘Wie?’ die op De Sp Aties boven de rest uit stijgen.
.jpg)
The Animen - HI!Het Zwitserse The Animen is een band die ook, net als zoveel acts...
.jpg)
Girls In Hawaii - Everest Het tragische verhaal van Denis Wielemans is onlosmakelijk verbonden met het...