2011-11-30
Wanneer je de muziek van een metalband probeert te beschrijven verval al je snel in een hoogdravende verhandeling over alle subgenres binnen deze stroming. Neem nou Rwake, een band die als sludgemetal band wordt geoormerkt. Een goed verstaander weet dan al hoe de muziek ongeveer klinkt, maar aan een zogenaamde leek is het bijna niet uit te leggen. Het geluid van Rwake heeft veel postmetal invloeden waardoor een naam als Neurosis regelmatig om de hoek komt kijken, maar ook hardcore, doommetal, stoner en soms zelfs blackmetal horen bij de ingrediënten die samen Rest, de vierde plaat van de in 1997 opgerichte Amerikaanse band, vormen.Met Rest krijgen we een behoorlijk zwaar op de maag liggende plaat voor onze kiezen. Dat betekent niet dat het slecht is wat de heren ons voorschotelen, maar het kost heel wat tijd om de ideeën van de heren te doorgronden. Om te beginnen bestaat het album uit vier lange nummers en twee intro’s, waarbij de speeltijd van de vier songs varieert tussen negen en zestien minuten. De nummers zijn zonder uitzondering traag en geven in eerste instantie een behoorlijk onbehaaglijk gevoel aan de luisteraar. Bij enig doorluisteren blijkt dat de heren een behoorlijk creatieve plaat hebben afgeleverd waarbij de liefhebbers de vingers zullen aflikken.
Na een kort intro barst ‘It Was Beautiful, But Now It’s Sour’ los en koppelt een logge stonerriff aan maniakaal geschreeuw van zanger CT die regelmatig vervormde screams en gutturale zang gebruikt om de boel op te leuken. Het tweede nummer ‘An Invisble Thread’ klinkt iets compacter, wat ook komt door het wat melodieuzer en meer metal georiënteerd gitaargeluid. De blackmetal zang en het iets snellere tempo maakt dit nummer het meest toegankelijke van het album. Het zestien minuten durende ‘The Culling’ begint lieflijk met akoestische gitaar en zacht drumwerk, maar na een minuut of zeven in een droomwereld te verkeren, wordt je ruw gewekt door een stevig riff en een vanuit de toppen van zijn longen schreeuwende CT. Wel kun je dit nummer als het hoogtepunt van de plaat betitelen. Afsluiter ‘Was Only A Dream’ begint met een traditionele metalriff, maar verandert gaandeweg in een vette sludge beuker, waarin overigens wel behoorlijk wat doommetal doorklinkt. Opvallend is de declamatie halverwege, waarin CT klinkt als een boze Roger Waters.
Wanneer je bands als Neurosis, Kylesa en Baroness een warm hart toedraagt en ook bijvoorbeeld de laatste plaat van Mastodon te gek vindt is Rest iets voor jou. Voor de meeste mensen zal dit werkstuk als een blok op de maag liggen, maar neem je even de tijd om het geheel te doorgronden, dan kan deze plaat zomaar je vriend worden.
Chris Connelly - Artificial MadnessDe naam Chris Connelly zal bij de meeste mensen geen belletje laten...
.jpg)
Thin Line Men - Out on the Tiles Wat kan een band vandaag nog proberen om goed voor de dag te komen met...