2011-10-28
Wat doe je als je met de hele band genaamd The Boys, minus de frontman die Matt heet, een album opneemt? Dan noem je de band The Mattless Boys. Slim! The Boys is uiteraard een bekende Britse band met in de gelederen onder anderen ‘Honest’ John Plain. Hij was het die in Frankrijk een soloplaat wou gaan opnemen. Maar het liep iets anders. Een voor een kwamen zijn voormalige bandleden, op Matt Dangerfield na, langs in de studio om mee te doen. Zo ontstond het album The Mattless Boys.
Je kan dus gewoon zeggen dat het een nieuw werkje van The Boys is, zeker ook als je naar de sound van de band kijkt. Het schijfje draait om ouderwetse (punk)rock met typische jaren ’70 invloeden. Hier en daar komen The Beach Boys bij je op. Even later kunnen The Ramones herinnerd worden.
Het is jammer dat er geen eigentijds sfeertje aan het album zit, want dat hadden de muzikanten wel aangekund, gelet op de spaarzame solo’s. Het is uitermate outdated wat er wordt gespeeld en geproduceerd op The Mattless Boys. Natuurlijk is daar een doelgroep voor en als band van weleer is het ook geen gekke keuze. Voor de echte muziekliefhebber zal toch gelden dat ze liever naar de muziek van die tijd luistert die ook echt uit die tijd komt.
Ook is het gebrek aan een goede zanger pijnlijk duidelijk. Met een uitermate Brits accent wordt er op toon, maar zonder goede strot gezongen. Daarbij: de zanglijntjes zijn zo retesimpel dat het een kunst was geweest als er niet op toon werd gezongen. ‘Talk To Me’ is zo’n nummer waar over simpele akkoorden en vervelend makkelijk zanglijntje, dat ook tweestemmig niet bijzonder is, wordt gezongen.
Het nostalgische gevoel blijft helaas uit op The Mattless Boys en dat is toch een beetje waar het album op mikt. Enkele goede nummers, die stiekem wel een kleine kriebel veroorzaken in de vorm van een drang naar weleer veranderen daar niet heel veel aan. Daardoor is het album een wat flets geheel geworden, waar niet al te lang bij stilgestaan moet worden. Waarschijnlijk klinkt de band live beter, omdat de techniek en de sound dan voller en meer modern zal klinken. Laten we daar dan maar op hopen. Het album mag je laten zitten.
Crysis - Simple Man “One, Two, Three, Four!” Het fameuze Ramones-intro verwacht je ook bij...
TV Smith - Coming In to Land De 55-jarige TV Smith hoopt al sinds 1976 op een succesvolle carrière in de...