Muzikaal gezien, is dat volslagen onterecht. Zelfs 90’s hitbabes als Mia en Christina Milian hadden een eigener geluid. En ook zij stonden op de fabrieksband, klaar om de charts in te rollen. Alexis Jordan maakt ultra-commerciële liedjes. Bubblegum pop. Op zich niets mis mee, maar het gebrek aan kleur en smaak en echt pakkende hits laat dit album een vroege dood sterven. Afgezien van ‘Happiness’ - logischerwijs het eerste nummer op de tracklist - is er niets om vrolijk van te worden. Jordan gaf overduidelijk alles wat ze in huis had op deze vrolijke song, waardoor tracks als ‘Hush Hush’ en ‘Shout Shout’ zelfs met een dubbelop-titel te min zijn.
De grootste fout zit hem in de productie. Afgezien van Deadmau5’s bijdrage aan - hoe kan het ook anders? - ‘Happiness’, is het alsof de heren van Stargate hun slechtste beats uit de digitale prullenbak hebben gehaald om ze alsnog een thuis te kunnen geven. Arme Alexis. Waar een ander popsterretje mag rekenen op de hulp van Usher en zijn producervrienden, krijgt zij de restjes van twee Zweden die Rihanna wél van explosief materiaal wisten te voorzien.
Alexis Jordan heeft haar hit gescoord. En afgezien van nog een dosis bescheiden succes in Groot-Brittannië, houdt het daar ook mee op. Dit is een album voor luisteraars die volgende week weer een ander ‘popje’ op het oog hebben. Een ander publiek gaan de mannen achter de schermen - Stargate en Jay-Z - hier ook niet mee bereiken.
Johnny Camaro - Johnny CamaroEind jaren `80 maakte Veronica diskjockey Alfred Lagarde onder de naam...
Incubus - If Not Now, When? Na vijf jaar is de Amerikaanse formatie Incubus terug van weggeweest. De...