2011-06-22
Vandaag krijgt u een lesje in het gebruik maken van clichés en zaken die de standaard zijn. Les één: kies een bandnaam voor een stevige rockband. Black Water Rising wordt het. Goed: zwart en quasi-filosofisch. Dus waarom zou je het debuutalbum niet hetzelfde noemen? Seft-titled albums zijn namelijk heel erg standaard. Black Water Rising is dus ook de titel van het debuutalbum. Voor het artwork gebruiken we dan, als Amerikaanse rockers, de standaard vervaagde zandkleuren, zwart, een schedel, vuur en uitlaatpijpen van een dikke Harley. Dat is les drie. Les vier is het kiezen van titels voor forse rocknummers. Ga voor titels als ‘The Mirror’, ‘Rise’, ‘Black Bleeds Through’ en ‘Burn It Down’.
Het enige wat nog ontbreekt aan dit daadwerkelijk bestaande album is een standaard sound. Zou je zeggen als goede leerling. Gelukkig hebben we ook dat aan de heren over kunnen laten. Alle Amerikaanse rockclichés worden door de heren van Black Water Rising uit de kast getrokken. Neem nu ‘Hate Machine’. Zanger Rob Frayner mompelt zich makkelijk door de coupletten heen, om vervolgens schreeuwend uit te halen in het refrein en de bridge. Gitarist Johnny Fattoruso weet de meest standaard toonladdertjes te spelen in de intro en het refrein, om zich in de rest van het nummer te richten op het lui aanslaan van de gebruikelijke akkoordjes. De bas en tweede gitaar beperken zich sowieso tot die akkoorden. De bekende drums komen terug, en ook de tempowisselingen zie je van mijlenver aankomen en zorgen voor nul opbouw.
Verder ontbreekt het in een aanzienlijk deel van de elf songs die het album rijk is aan de echte rockfeel. Het is lui, loom en zonder opbouw. Van echt beukwerk is slechts af en toe sprake en dan wil het soms ook nog teniet worden gedaan door het laffe spel rondom de bewuste sectie van het nummer.
Een aangename uitzondering daarop is de tweede helft van ‘Black Bleeds Through’, waar een hard beukstuk, een alleraardigste gitaarsolo en een tweede stem ter ondersteuning een lichtpuntje bieden in het album. En ook ‘Living Proof’ heeft een soepel rockende intro, die een beetje doet denken aan Rage Against The Machine. Gecombineerd met het refrein en behoorlijk harde bridge is dit een prima rocksong, die ver boven het album uitstijgt.
Helaas zijn het slechts lichtpuntjes op een verder allesbehalve inventief album. De opbouw van nummers, de manier van spelen en zingen, de teksten, de titels, de sound: alles is standaard en hebben we twintig jaar geleden ook al gezien, en is sindsdien vaak gedaan. Er is markt voor deze band, dat is zeker. En an sich klinken de nummers ook niet slecht. Maar muzikaal gezien is Black Water Rising veel te makkelijk.
Immobilize - EP Immobilize is een hardcoreband uit rockcity Eindhoven die in 2008 opgericht...
The Quill - Full Circle Eind 2007 barstte de bom bij de Zweedse hardrockband The Quill , toen hun...