2008-08-30
Deze nieuwe band uit Duisburg, Duitsland, wil zich specialiseren in rock. Alleen rock. Maar dan wel alle rock die de afgelopen 20 jaar is langsgekomen. Een combinatie van nu-metal, emocore, punkrock en grunge – alle moderne rock dus, is te horen op dit debuut.De stem van zanger Thorsten Schwesinger heeft het meeste weg van een grunge-stem, dankzij zijn lange, zware aanhoudende geluid, maar is veel gelikter. Vooral de gitaar gaat echter alle kanten op. Begint het eerste nummer nog redelijk straight-forward, al bij ‘Break us Down’ verbaas je je een beetje over de complexiteit van de songstructuur. Niet dat er geen eenvoudige stukken tussen zitten, maar het contrast tussen het relatief complexe, drukke vers, en het eenvoudige distortion-refrein is groter dan bij de meeste bands in de nieuwe rock genres. ’Dickcheeze’ is weer meer punkrock&roll georiënteerd en redelijk uptempo en eenvoudig. Wel is het de eerste single geworden van dit debuut.
Na drie nummers van de cd balanceert Trustgame nog tussen geliktheid en rock. Aan de ene kant lijkt het soms wel of de jongens technisch best tot wat in staat zijn, maar lijkt het tegelijk wel alsof ze de gehele zooi expres ingevet hebben met vaseline om dezelfde fans als ‘Tokyo Hotel’ mee te zuigen richting Trustgame. De echte zeikballad en voor mij de doorslag richting ‘alle 13 in een dozijn’ komt pas met ‘Just Some Words’. Thorsten’s stem blijkt niet eens zo geschikt te zijn voor dit soort rustige nummers dankzij z’n lijzige stem, maar vooral de nare nasmaak van de kaasschaaf die het nummer uitgekleed heeft tot het niveau waarop de gitaren niet meer te onderscheiden zijn van de rest van de muziek, blijft achter.
Daarna besef ik mij pas dat het eigenlijk best tragisch is. Een band die technisch gezien wel redelijk is, maar zich moet in houden om binnen het populaire genre te blijven, maar tegelijk ook weer net niet catchy genoeg is om horden fans tevreden te stellen, dat is wat Trustgame is. De gehele cd weet niet genoeg te raken om een blijver te vormen. Laat Trustgame alsjeblieft kiezen tussen beide vormen (pop voor het grote publiek vs muziek die de band daadwerkelijk wil maken), dan luisteren we wel weer verder. Voor nu is het gewoon niet boeiend genoeg.
Deo Volente - Jutten, gedachten over zee..Is het Guus Meeuwis, Abel of toch een verkouden Thomas Acda? Nee, het is Deo...
Serenity - Fallen Sanctuary Zoals een collega al zei bij de voorganger Worlds Untold & Dreams...