Toendra

Sam werd aangetast door het gitaarvirus (van zijn vader) en in 1994 richtte hij met zijn broer Sven - die destijds de basgitaar had ontdekt -de groep Feet of Clay op. Buurjongen Wim vervoegde onmiddellijk de band met stevige drums. Het repertorium bestond voornamelijk uit covers van Jimi Hendrix-songs, blues-traditionals, Britse sixties rock 'n roll, ... Dat waren de platen die bij de broers thuis werden gedraaid. Wim nam het er allemaal graag bij. Na enkele succesvolle plaatselijke optredens en eerste demosessies, voelde Sam zich toch niet 100% gelukkig met het hoge Anglosaksische gehalte van de band. Een goed gesprek met 'peetvader' Raymond maakte Sam duidelijk dat het ook anders kon: zijn eerste Nederlandstalige teksten werden een feit. Hij geloofde nu dat wat hij zong veel meer betekenis had, voor hem maar ook voor het publiek. Bij deze nieuwe (Vlaamse) aanpak hoorde eveneens een nieuwe (Vlaamse) naam: in 1998 werd Feet of Clay omgedoopt tot Toendra en 2 jaar later vervoegde multi-instrumentalist Veerle heel even de groep. Ze schreef en zong ook enkele nummers, maar na een interessant jaar werd duidelijk dat de aspiraties tussen de frontman en -vrouw totaal verschillend waren. De zomer van 2000 staat Sam in het geheugen gegrift als de zomer waarin hij solo in het voorprogramma stond van Raymond. In 2001 werd het menens: de band kreeg de geweldige kans zijn debuutplaat op te nemen bij het label van Jean Blaute en Dan Lacksman, NeedRecords (sublabel van major EMI). Dit is een roots-album geworden, doorspekt met slidegitaren, uitgebreide solo's en een stevige, compacte ritmesectie.
Daarna werd het stil rond de toendratijgers, maar in 2003 besliste Toendra om de carrousel weer op gang te trekken. Na grondige voorbereidingen en een professionele samenwerking met zangeres Marie-Laure Béraud kregen de toendratijgers een nieuwe toevoer energie.